Pomiar temperatury powietrza na stacji meteorologicznej wykonuje się według standardów Światowej Organizacji Meteorologicznej (WMO). Odczytywane są wskazania z termometru umieszczonego w klatce meteorologicznej na wysokości 200 centymetrów nad gruntem, na wolnej przestrzeni, z dala od miejsc zabudowanych. Tylko wtedy zmierzoną temperaturę można uznać porównywalną. Dane tak mierzone są precyzyjne, punktowe i dotyczą konkretnego miejsca.
Symbolem zamierzeń i planów stał się olecki rynek, uznawany za największy w państwie pruskim, a później niemieckim. Wymiary oleckiego rynku są szczególne. W najstarszym zachowanym źródle z 1595 roku Caspara Hennenbergera z 1595 roku dotyczącym przeszłości Prus "Erclerung der Preussischen grössern Landtaffel" opisuje się niezwykłe rozmiary rynku oleckiego i przytacza legendę, według której ówczesny starosta straduński, Wawrzyniec von Halle, założył się z kimś zamożnym o większą sumę, że jeżeli stanie na jednym końcu rynku na czele czterystu jeźdźców, to nie będzie widoczny z jego drugiego krańca.
"Dawno, dawno temu" tak mówi stara ludowa mazurska pieśń. Także moje myśli wracają w odległą przeszłość, kiedy wspominam Boże Narodzenie w domu w Krzywych, nazwanych później Bergenau. To już prawie 60 lat temu. Krzywe to wieś licząca około 500 mieszkańców. Znajdowała się na końcu świata, przycupnięta wśród pagórków, których widok odbijał się w wodach pięknego jeziora. Na jednym końcu wieś znajdowała się już tak blisko jeziora, że podczas wiosennych roztopów, wody jeziora docierały aż pod gospodarstwo Murawskiego.
Kasper von Nositz w swej “Księdze gospodarczej Prus Książęcych” wspomina, że w roku 1578 obok zamku myśliwskiego w Olecku znajdował się folwark w budowie. W późniejszym rejestrze budowli i zabytków wschodniopruskich zanotowano, że starosta książęcy Krzysztof Albrecht von Schönaich na miejscu dawnego zameczku myśliwskiego nad Jeziorem Oleckim Wielkim rozpoczął w 1654 roku budowę okazałego zamku. Położony był po drugiej stronie Legi naprzeciw miasta, stanowił wraz ze swymi zabudowaniami gospodarczymi i zamieszkałą tam ludnością tzw. jurydykę, wyłączoną spod kompetencji władz miejskich, nazywaną Wolą.
Grodzisko znajduje się na piaszczystym pagórku nazywanym Piaskową Góra lub Kosmatą Górą o wysokości 206,8 m npm. Od strony zachodniej, południowej i wschodniej dostępu do grodu broniły rozlewiska w pobliżu dwóch bezimiennych cieków wodnych, dopływów rzeczki Jaworki. Obiekt składa się z majdanu o nieregularnym kształcie o wymiarach: ok. 70 m na osi NS i ok. 55 m na osi WE oraz zachowanego szczątkowo wału dookolnego. Powierzchnia grodziska, zwłaszcza obwałowania są znacznie zniszczone w wyniku eksploatacji piasków i żwiru. Średnica majdanu około 25 m. Południowa krawędź stanowiska została zniwelowana i wykorzystana rolniczo. Wysokość pagórka sięga około 10 m. Obiekt mógł także pełnić rolę gródka strażniczego lub obserwacyjno-ostrzegawczą w związku z biegnącym tutaj w średniowieczu szlakiem drożnym.