Od IX do XIII wieku ziemię olecką zamieszkiwali Jaćwingowie, którzy w zakresie kultury materialnej byli w niewielkim stopniu podobni do pobratymców z zachodu, czyli do Prusów, natomiast pod pewnymi względami trudno ich odróżnić od Litwinów czy Łotyszy.
W połowie XIII wieku na terenie ziemi oleckiej toczyły się walki między wojskami książąt ruskich i polskich aby podporządkować sobie Jaćwingów. W kronikach z wojennych wypraw wymieniana jest w nich nazwa rzeki Legi (Oleg). Od strony zachodniej na tereny ziemi jaćwieskiej wielokrotnie napadali Krzyżacy. Broniąc się tarczą i nacierając zwykle włócznią, rzadziej mieczem, wojownicy jaćwiescy nie byli w stanie przeciwstawić się skutecznie naporowi rycerstwa krzyżackiego, dobrze uzbrojonego i zaprawionego w sztuce wojennej.
W 1283 r. Krzyżacy zorganizowali ostatni wypad na ziemie między Mieruniszkami a Cimochami. W jednej z potyczek jakie prowadzili Krzyżacy z obrońcami pod dowództwem Skudro, poległ Friedrich von Holle jako ostatni rycerz zakonny w walce z pruskimi poganami. Jaćwingowie zrozumieli, że nie są w stanie oprzeć się przewadze militarnej zakonu krzyżackiego. W tej sytuacji Skudro spustoszył własną ziemię i udał się z częścią ocalałej ludności na sąsiednią Litwę. Wkrótce tereny te zostały podzielone pomiędzy Zakon, Polskę i Litwę.
W latach ziemie jaćwieskie pozostały wyludnione, pokryła je puszcza graniczna pozostająca pod wpływem Litwinów, Polaków i Krzyżaków (w języku niemieckim nazywana Wildnis – pustkowie, dzicz). Ostatni Jaćwingowie zostali przesiedleni na Sambię.
Komturie Zakonu Krzyżackiego Brandenburg i Balga na początku XVI wieku. Amt Lötzen (Giżycko), Amt Oletzko (Olecko) w granicach komturii Brandenburg (pol. Pokarmin, ros. Ушаково, lit. Pokarviai) oraz Amt Sehesten (Szestno), Amt Rhein (Ryn), Amt Johannisburg (Pisz), Amt Lyck (Ełk), w granicach komturii Balga (ros. Бальга). Der Kreis Lyck. Ein ostpreußisches Heimatbuch. Zusammengestellt und erarbeitet im Aufträge der Kreisgemeinschaft Lyck von Direktor a. D. Reinhold Weber. Kommissionsverlag Gerhard Rautenberg, Leer. 1981. S. 84.
Podbitą ziemię pruską podzielili Krzyżacy na komturstwa, które ciągnęły się długimi, wąskimi pasami od północnego - zachodu w kierunku granicy z Polską. W 1337 r. północna część dzisiejszego powiatu oleckiego została objęte administracja krzyżacką komtura z Brandenburga a południowa komtura z Pokarmina nad Zalewem Wiślanym.
Po pokoju mełneńskim w 1422 r. ziemie podzielono między Królestwo Polskie, Zakon Krzyżacki i Wielkie Księstwo Litewskie. Nastąpiło ponowne zasiedlanie tych terenów.
W 1486 r. Krzyżacy zbudowali w Stradunach dwór a w 1487 r. kościół pod wezwaniem św. Leonarda.
Na przełomie XV i XVI wieku dla sprawnego prowadzenia akcji osiedleńczej konieczne stało się utworzenie w 1500 r. nowej jednostki administracyjnej: komornictwa, a potem starostwa w Stradunach. Na czele starostwa stał starosta książęcy (der Amtshauptmann).
„Der bude oletzky” na przedlokacyjnym szkicu terenu pod przyszłe miasto nad Jeziorem Olecko Wielkie (ok. X 1559 r.), w: Berlin–Dahlem, Geheimes Staatsarchiv Preussischer Kulturbesitz, Etats–Ministerium EM 103g H.A. Olecko (Grenzsachen 1533–1608).
Ponieważ w tutejszych lasach pełno było zwierzyny łownej nad Jeziorem Oleckie Wielkie zbudowano (po wschodniej stronie) budy myśliwskie (dwór myśliwski) zaznaczony i podpisany na mapie z tamtego okresu jako „Der bude oletzky”. Tę budowlę wykonano z drewna, prawdopodobnie wyposażona była w murowaną piwnicę - jak to miało miejsce nad jeziorem Łaźno. Zachowane ślady w terenie pozwalają dzisiaj zlokalizować to miejsce w Możnych (nad jeziorem). Do początku XX wieku tutejsza ludność wzmiankowane wzgórze nazywała Górą Zamkową lub Dworczyskami.
We wrześniu 1544 r. na polowaniu nad Jeziorem Oleckim Wielkim przebywał książę Albrecht Hohenzolern (Markgraf Albrecht der Ältere von Brandenburg, ). Być może wtedy właśnie, gdy podziwiał malowniczą okolicę, zrodził się w jego umyśle plan założenia w tym miejscu miasta.
W 1545 r. komisja pruska i litewska spotkały się koło wsi Bogusze, ustalając granicę między Polską, Litwą i Prusami Książęcymi.
7 października 1559 r. książę wysłał do puszczy straduńskiej mierniczych i wysokich urzędników administracji pruskiej, aby wymierzyć i przeznaczyć pod kolonizację część puszczy w starostwie straduńskim. Na wykonanych przez nich szkicach, przechowywanych w bibliotece w Berlinie, widoczny jest zarys jeziora i miejsce, gdzie ma być miasto o nazwie Markgrafenstadt.
Przedlokacyjny szkic terenu pod przyszłe miasto nad Jeziorem Olecko Wielkie (ok. X 1559 r.) w: Berlin – Dahlem, Geheimes Staatsarchiv Preussischer Kulturbesitz, Etats – Ministerium EM 103g H. A. Olecko (Grenzsachen
).
Zasadźcą został Adam Wojnowski, polski szlachcic z Mazowsza. Już pod koniec 1559 r. Wojnowski sprowadził z Mazowsza pierwszych osadników. Przedsięwzięcie było bardzo śmiałe. Miasto bowiem powstać miało nie jako ośrodek handlowy czy gospodarczy zagospodarowanego już obszaru, lecz w puszczy w terenie wcześniej nie zamieszkanym (określa się to jako “na surowym korzeniu”).
Tekst aktu lokacyjnego dla miasta został wydany z datą 1 stycznia 1560 r. Po raz pierwszy użyto w nim nazwy miasta “Marggrabowa”. Miała ona upamiętnić margrabiowski tytuł księcia Albrechta (margrabia branderburski). Ludność polska używała zarówno nazwy Margrabowa i Olecko.
Fragment z książki: Hartknoch, Ch., Alt - und Neues Preussen: oder Preussischer Historien ..., Leipzig, Frankfurt am Main 1684.
W 1558 r. pisano w dokumentach o 2 miastach "po stronie litewskiej" Raczki i Bakałarzewo. W 1570 r. prawa miejskie od Zygmunta Augusta otrzymuje Filipowo.
Według historyka Hennenbergera założenie Olecka łączy się ze spotkaniem w domku myśliwskim księcia Albrechta w 1560 r. z królem polskim Zygmuntem Augustem. Okazją do spotkania miało być wspólne polowanie w puszczy. Zgodnie z innym przekazem Marggrabowę założył książę Albrecht Hohenzollern z wdzięczności za uratowanie życia podczas polowania przez pustelnika z puszczy.
Według legendy tak miały przebiegać te wydarzenia:
Dawno, dawno temu książę Albrecht brał udział w polowaniu w tutejszych niezmierzonych lasach. Puścił się w pogoń za okazałym jeleniem, ten jednak zranił łowcę. Osamotniony w puszczy książę znalazł pomoc i schronienie w chacie pustelnika. Na pamiątkę szczęśliwego ocalenia władca zdecydował się założyć miasto, a w kościele zawisł kunsztowny żyrandol w kształcie głowy jelenia – szesnastaka (poroże z ośmioma odnogami na każdej z tyk), zwany także w tradycji XVII-XVIII w. meluzyną. Miejsce książęcego schronienia w pustelniczej chacie jeszcze w XIX w. miała wskazywać stara czereśnia.
Przywilej lokacyjny z 1 stycznia 1560 r. Chłosta J., Olecko w latach
w: Dzieje Olecka
, red. S. Achremczyk, Olecko 2010.
Lokując miasto pośród lasów w 1560 r. książę miał nadzieję na ożywienie gospodarze pogranicza Prus i Litwy. Projektodawcy nowego miasta sądzili, że dla kupców wędrujących traktami miasto położone w miejscu, gdzie „droga handlowa między Oleckim Wielkim Jeziorem a Oleckim Małym Jeziorem przekracza Legę”, może stać się ważnym przystankiem, punktem wymiany towarów na granicy Prus Książęcych, Litwy i Korony. Dali mu więc ogromny rynek i prawo urządzenia. Prócz wszystkich zwykłych targów, aż czterech jarmarków rocznie.
Po drugiej stronie granicy lokowano w tym czasie Augustów. To miasto wzięło swą nazwę od imienia króla polskiego Zygmunta Augusta.
Plan Olecka z XVII wieku. Grigat Ch., Die Geschichte des Kreises Treuburg, 1938.
Symbolem zamierzeń i planów stał się olecki rynek, uznawany za największy w państwie pruskim, a później niemieckim. Wymiary oleckiego rynku są szczególne. W najstarszym zachowanym źródle z 1595 r. Caspara Hennenbergera dotyczącym przeszłości Prus "Erclerung der Preussischen grössern Landtaffel" opisuje się niezwykłe rozmiary rynku oleckiego i przytacza legendę, według której ówczesny starosta straduński, Wawrzyniec von Halle, założył się z kimś zamożnym o większą sumę, że jeżeli stanie na jednym końcu rynku na czele czterystu jeźdźców, to nie będzie widoczny z jego drugiego krańca.
W przywileju lokacyjnym miasta napisano, że "rynek ma mieć dwanaście morgów", czyli 6,72 ha.
.jpg)
Caspar Hennenberger, "Erclerung der Preussischen grössern Landtaffel", 1595 r.
Na wzgórzu stanął kościół, a obok budynek ratusza. Osadnictwo postępowało wolno, po stu latach pierzeje rynku nie zostały całkowicie zabudowane kamienicami. Nadzieje na szybki rozwój gospodarczy Olecka nie sprawdziły się. Rozwój miasta hamowały klęski żywiołowe: pożary, epidemie, zniszczenia wojenne. Niski stan higieny w mieście sprzyjał rozprzestrzenianiu się chorób. Ludzie żyli krótko, gdyż lekarzy nie było tu aż do XIX w.
W 1616 r. przeniesiono starostwo ze Stradun do Olecka. Do 1654 r. zanim ukończono budowę zamku, starosta miał siedzibę w ratuszu.
Położenia miasta Marggrabowa oraz bud myśliwskich Oletzko. Caspar Henneberger's Grosse Landtafel von Preussen: In 9 Blättern (1. Ausg. vom Jahre 1576); von neuem in d. Größe d. Originals hrsg durch d. königl. physik.-ökonom. Ges. zu Königsberg i. Pr. im Jahre 1863.
Wielki pożar w maju 1701 r. zniszczył większość domów w obrębie rynku od strony ulicy Jaśkowej (ulica 11-go Listopada) i w drugim rzędzie obok drogi na Kukowo (ulica Kolejowa), szpitala (ulica Nocznickiego) i ulicy Środkowej oraz wszystkie znajdujące się na nich stajnie i obory.
Po katastrofalnej epidemii dżumy Olecko, 5-6 lipca 1721 r., odwiedził król pruski Fryderyk Wilhelm I.
20 maja 1776 r. od pioruna zapaliła się wieża kościelna w Margrabowej i mieszczanie oleccy z takim zapałem i w tak wielkim pośpiechu ratowali organy, że poważnie je zniszczyli. W 1796 r. trzeba już było wymienić je na nowe.
W okresie kampanii napoleońskiej, 25 czerwca 1807 r., na rynek olecki wkroczyły oddziały generała Zajączka. Na początku lipca w Olecku stacjonował drugi pułk piechoty podlegający generałowi Dąbrowskiemu, który kilkakrotnie odwiedzał miasto. Wojskowi ćwiczyli musztrę na rynku do czasu wymarszu w kierunku Grodna.
W 1816 r. ze względy na zły stan techniczny zburzono budynek ratusza. W 1817 r. na jego miejscu zbudowano nowy budynek. Cały remont kosztował miasto 1.877 talarów.
Ratusz z 1816 r. w Olecku.
W 1820 r. zaprzestano chowania zmarłych wokół kościoła na wzgórzu, a teren uporządkowano. Ten wielki plac pośrodku nowo założonego miasta przysparzał ówczesnym władzom samorządowym od początku sporo kłopotów. Nie lada problemem stawała się sprawa utrzymania jego czystości. Pamiętajmy, że odbywały się na nim cztery razy do roku duże jarmarki na konie i bydło oraz cotygodniowe targi. Mieszkający przy rynku mieszczanie hodowali sami także ptactwo, trzodę, konie i rogaciznę. Nietrudno wyobrazić sobie jak musiało wyglądać to centralne miejsce Margrabowej. W tej sytuacji 27 marca 1825 r. zebrali się radni miasta i postanowili, że należy "możliwie jak najszybciej, nawet od jutra" przekazać w dzierżawę oczyszczanie placu targowego z gnoju.
W 1841 r. założono Towarzystwo Upiększania Miasta, które postawiło sobie za cel wydobycie naturalnych walorów krajobrazowych wzgórza kościelnego i jego otoczenia. Posadzono wiele nowych drzew i ozdobnych krzewów, wytyczono ścieżki i aleje spacerowe, ustawiono ławki dla wygody i odpoczynku mieszkańców.
13 sierpnia 1883 r. w hotelu „Königlicher Hof” (Królewski Dwór) zgromadzili się przedstawiciele miasta podlegający burmistrzowi Lorenzowi i uchwalili utworzenie ochotniczej straży pożarnej. Wkrótce nastąpiło przekazanie pozostającego we własności miasta sprzętu gaśniczego. Możliwe, że w tym czasu wybudowano budynek remizy strażackiej w pobliżu szkoły średniej dla dziewcząt. Ćwiczenia strażaków odbywały się na rynku.
Rynek był od początku istnienia miasta widownią najważniejszych wydarzeń w życiu Olecka. W październiku 1845 r. w Olecku gościł król Fryderyk Wilhelm IV (Preußenkönig Friedrich Wilhelm IV) . Rynek olecki wyglądał okazale, gdyż wcześniej usunięto rozpadający się mur ogrodzenia cmentarnego na wzgórzu kościelnym, które uporządkowano i uformowano w kształcie opadających terasów.
W scenerii czerwcowego dnia król urzeczony był pięknem oleckiego krajobrazu, roztaczającego się ze wzgórza. "Jakiż tu piękny widok" - powiedział po polsku. Był on bowiem ostatnim spośród Hohenzollernów, władców pruskich, znającym język polski.
Król został gościnnie przyjęty przez Elisabeth Zimmermann, właścicielkę hotelu „Königlicher Hof”, która poczęstowała go przysmakami z siei, złowionymi w okolicznych jeziorach. Król był zachwycony tymi smakołykami i pani Zimmermann uznała, że pewnie nie pogardziłby nimi także w Berlinie. W związku z tym wielokrotnie przesyłała mu wędzone mazurskie specjały, aż doczekała się królewskiego listu z podziękowaniem, który wystawiony został dla potomnych w witrynie hotelu.
Król Prus Fryderyk Wilhelm IV (w powozie) zostaje powitany po wschodniej stronie rynku i przyjęty przez właścicielkę hotelu Elisabeth Zimmermann (po prawej) (obraz H. Friedricha 1853). Treuburg. Ein Grenzkreis in Ostpreußen Red. Klaus Krech. Kommisions-Verlag G. Rautenberg, 1990.
W latach częściowo wybrukowano rynek. Mimo wielu korzystnych zmian, jakie zaszły w jego wyglądzie, nie przestał on aż do lat pięćdziesiątych XX w. pełnić funkcji wielkiego placu targowego. Estetyczny wygląd wzgórza kościelnego otoczonego zielenią przetrwał do dzisiejszych czasów.
Pomnik ku czci żołnierzy pruskich poległych w wojnie z Austrią i Francją. Fotografia ze zbiorów Z. Bereśniewicza.
W 14 sierpnia 1884 r. na wzgórzu kościelnym odsłonięto pomnik ku czci żołnierzy pruskich poległych w wojnie z Austrią i Francją. Na pomniku była inskrypcja w języku niemieckim: "Dla upamiętnienia żołnierzy z powiatu oleckiego poległych w sławnych wyprawach wojennych 1866 i 1871 r.".
W latach gruntownej renowacji poddano kościół ewangelicki położony na wzgórzu.
14 sierpnia 1914 r. na teren Prus Wschodnich wkroczyły wojska rosyjskie 1. Armii generała Rennenkampfa, składające się z 1. Dywizji Kawalerii generała Gurko. O godz. 13:00 spieszone oddziały otworzyły ogień i rozpoczęły atak na północny skraj miasta. Atak w szyku pieszym trwał na przestrzeni 1,5 kilometra. Olecka broniły niemieccy żołnierze z Rezerwowego 5. Pułku Dragonów.
Wkrótce Rosjanie ponoszą klęskę pod Tannnebergiem. 11 września 1914 r. Olecko zajęła 3. Rezerwowa Dywizja Piechoty (3. Reserve-Division) generała majora von Morgena. 6 listopada 1914 r. wojska rosyjskie znowu zajmują Olecko. W mieście panował nieład. W ciągu kilku miesięcy nikt nie sprzątał ulic ani wywoził nieczystości. Wszędzie pełno było rozbitego szkła. Rosjanie zatrzymywali mężczyzn i kobiety. Zatrzymywali ich pod pretekstem przesłuchania, skąd niewielu wróciło do domu. Kościół na rynku pozostał nienaruszony, gdyż Rosjanie traktowali go jako miejsce kultu.
Żołnierze niemieccy idą w kondukcie pogrzebowym na rynku w Olecku w 1915 r. Fotografia ze zbiorów Łukasza Skubisza.
7 lutego 1915 r. Niemcy rozpoczęli działania wojenne na skrzydle południowym oraz większością sił armii w centrum frontu. 12 lutego 1915 r. wojska rosyjskie wycofały się z miasta. 6 marca 1915 r. do Olecka zostaje przeniesiona Kwatera Główna 10. Armii. Dowódcą był Generalfeldmarschall Hermann von Eichhorn.
Podczas plebiscytu w lipcu 1920 r. na rynku organizowano manifestacje i pochody mieszkańców. Plebiscyt zakończył się sukcesem Niemców. Z 28.627 oddanych w powiecie głosów jedynie 2 oddano za Polską.
Pomnik plebiscytowy z 11 lipca 1925 r. Grenz R., Der Kreis Treuburg. Ein ostpreussische Heimatbuch, Lübeck 1971.
Z tej okazji na rynku przed ratuszem ustawiono pamiątkowy głaz a nazwę miasta zmieniono w 1928 r. na Treuburg (Wierny Gród). W latach trzydziestych rynkowi nadano nazwę Adolf Hitler Platz.
Rynek olecki w 1930 r. Fotografia ze zbiorów Z. Bereśniewicza.
Fragment tekstu z folderu. Ostpreussen Treuburg Masuren. Kunst- und Lichtdruchwerk Paul Richter, Magdeburg 1938.
W folderze turystycznym Olecka (Treuburg) z 1938 r. podano powierzchnię rynku "28 Morgen". 1 morgra pruska duża wynosi 0,5673 ha. Czyli wymiary określono na 6,8076 ha.
21 stycznia 1945 r. z miasta wycofały się oddziały Volkssturmu. Uznano, że słabo uzbrojony oddział nie ma żadnych szans powstrzymania nacierających żołnierzy sowieckich. Żołnierze Armii Czerwonej do miasta wkroczyli 23 stycznia 1945 r. Podobnie jak w innych miastach byłych Prus Wschodnich Rosjanie dokonali wielu zniszczeń.
Zniszczony kościół ewangelicki (stan z 1953 r. ). (Fotografia: Antoni Maksimowicz).
Jak wspominał pierwszy burmistrz Olecka:
Prawie wszystkie domy w rynku były spalone. Na południowej stronie, ocalał tylko jeden dom, na wschodniej – 3 domy, na północnej 5 domów i na zachodniej 4 domy. Zniszczeniu uległ również XVI-wieczny kościół na wzgórzu, dworzec kolejowy, poczta i szereg okazałych budynków biurowych.
3 czerwca 1945 r. o godz. 10:00 w słoneczną niedzielę radziecki komendant w uroczysty sposób przekazał Polakom władzę nad miastem i powiatem.
Dawny Pomnik Wyzwolenia Olecka z 1947 r.
Dnia 1 listopada 1947 r. starosta olecki Romuald Stankiewicz odsłonił uroczyście przy dźwiękach orkiestry na zadrzewionym pagórku w środku rynku, który nazwano Placem Wolności, pomnik Wyzwolenia Olecka: obelisk z orłem polskim na wierzchu i tablicą z napisem:
Ku wiecznej pamięci wyzwolenia Olecka z niewoli germańskiej 21 stycznia 1945 r. Obywatele miasta i powiatu.
Pomnik zbudowano na cokole i kolumnie niemieckiego pomnika z XIX w. Pomnik wykonał artysta Konstanty Pieńczykowski według projektu burmistrza Lubierzyńskiego.
W 1953 r. z zachodniej części rynku usunięto bruk, aby z pozyskanego materiału powiększyć plac targowy na południu miasta.
Rynek olecki, stan z 1957 r. Fotografia ze zbiorów Z. Bereśniewicza.
W 1959 r. odbudowano budynek poczty. W zachodniej części rynku utworzono park i wytyczono alejki.
W dniach 14 - 15 sierpnia 1960 roku na rynku odbyły sie uroczystości 400 lecia założenia miasta. W okolicznościowej broszurze wydanej z tej okazji przyznano, że w mieście usunięto „prawie wszystkie gruzy”.
W 1960 r. rozpoczęto przygotowania do budowy Powiatowego Domu Kultury. Ukończenie budowy mało precyzyjnie określano „na lata sześćdziesiąte”. Uroczystej inauguracji działalności Domu Kultury dokonano w czerwcu 1969 roku. Do nowego obiektu przeniesiono kino „Mazur”. W 1962 r. uporządkowano ruiny po zniszczonym kościele ewangelickim aby stworzyć tam park z placem zabaw dla dzieci z przedszkola, które mieściło się w budynku dawnego ratusza. W 1964 r. wschodnia cześć rynku została utwardzona płytami betonowymi i przeznaczona pod tzw. Plac Zebrań Ludowych. Większość prac wykonali pracownicy Miejskiej Służby Drogowej oraz mieszkańcy "w czynie społecznym". Pisano, że rynek: "…miał się zmienić w efektowne skupisko kwiatów i zieleni”. W 1967 r. posadzono na rynku nowe drzewa. Przebudowano fontannę miejską i urządzono wokół niej kwietnik otoczony ławkami.
19 maja 1974 r. Kazimierz Korąkiewicz zaprojektował i wykonał tablicę pamiątkowa z okazji 500. rocznicy urodzin Mikołaja Kopernika. Tablicę umieszczono na pomniku "Rzemiosło swemu miastu". Pomnik ustawiono w północnej części rynku, a w 2000 r. przeniesiono w nowe miejsce.
Widok na rynek i kościół pw. NMP Królowej Polski.
24 września 1981 r. przystąpiono do budowy nowego kościoła na rynku pod wezwaniem NMP Królowej Polski. 2 października 1984 r. wmurowano kamień węgielny. Konsekracji dokonał ordynariusz warmiński ks. bp Edmund Piszcz 8 września 1990 r.
Po 1980 r. pojawiły się propozycje aby zmienić nazwę - Plac Wolności. Pisano wtedy:
... nazwę ustanowiono wprawdzie w czasach, gdy wolności nie było i na cześć wojsk, które ów plac zniszczyły, ale pozostało słowo „wolność”, które dziś oznacza to, co oznaczać powinno i honoruje tych, którzy o tę rzeczywistą wolność walczyli i ją wywalczyli.
Nazwa Plac Wolności pozostała.
W dniach 15 - 16 sierpnia 1987 r. , Ks. prałat E. Łagód zorganizował uroczystość nawiedzenia kopii obrazu MB. Częstochowskiej w Olecku i diecezji warmińskiej. Uroczystości te zgromadziły 2 księży kardynałów, 40 biskupów, dużą liczbę kapłanów i 15 tys. wiernych. (Fotografia: Tadeusz Jan Chmielewski).
Pomnik Wdzięczności z 2000 r.
17 czerwca 2000 r. na miejscu Pomnika Wyzwolenia postawiono Pomnik Wdzięczności, autorstwa rzeźbiarzy Elżbiety Pietras i Alojzego Nawrata. Przy demontażu starego pomnika odkuto tablicę pamiątkową oraz orła i przekazano do izby pamięci przy szkole rolniczej. Robotnicy odzyskali wmurowaną niegdyś w postument metalową skrzynkę – dokument czasu. Rada Miejska w drodze uchwały ustanowiła napis, który został wyryty na pomniku:
W hołdzie wszystkim, dzięki którym żyjemy w pokoju i wolnej Ojczyźnie oraz tym, którzy szczególnie zasłużyli się naszemu miastu od jego początku w 1560 roku - wdzięczni mieszkańcy Olecka, w roku 2000.
Autorem tekstu jest Zygmunt Łoś. W 2003 r. 25 października 2003 r. obok pomnika ustawiono tablicę ufundowaną przez byłych mieszkańców Olecka. Na tablicy widnieje inskrypcja, która jest tłumaczeniem na język niemiecki napisu z pomnika:
„ZUM GEDENKEN ALLER, / DANK DEREN WIR IN FRIEDEN / UND IN EINER FREIEN / HEIMAT LIEBEN, UND JENER, / DIE SICH BESONDERS / UM UNSERE STADT / SEIT IHREN GRÜNDUNG IM / JAHRE 1560 VERDIENT / GEMACHT HABEN. / DANKBARE BÜRGER DER STADT OLECKO / IM JAHRE 2000.
W 2003 r. kolumnę i podstawę starego pomnika pruskiego odrestaurowano (odtworzono napisy, płaskorzeźby i rzeźbę orła) i ustawiono na cmentarzu ewangelickim.
Urząd Miejski w Olecku.
W 2002 r. przeprowadzono remont kapitalny siedziby Urzędu Miejskiego.
Pomnik papieża Jana Pawła II.
Tuż obok kościoła z inicjatywy burmistrza Wacława Olszewskiego, Rady Miejskiej przy poparciu ks. proboszcza i ofiarności wiernych stanął w 2007 r. pomnik papieża Jana Pawła II autorstwa Anny Drozd-Tutaj. 16 października 2007 r. pomnik poświęcił bp Jerzy Mazur - biskup diecezji ełckiej.
Obok pomnika zasadzono „dąb papieski” i umieszczono tabliczkę z napisem:
PAŃSTWOWE GOSPODARSTWO LEŚNE / LASY PAŃSTWOWE / CERTYFIKAT / Dyrekcja Generalna Lasów Państwowych / zaświadcza, że sadzonka / Dębu szypułkowego (Quercus robur L.) / oznaczona numerem 30 / wyhodowana została z żołędzi zebranych w 2003 r. / z najstarszego w Polsce / DĘBU CHROBREGO / poświęconych w dniu 28 kwietnia 2004 r. / przez Ojca Świętego / JANA PAWŁA II / Lasy Państwowe / Warszawa, kwiecień 2006 r. / Dyrektor Generalny Lasów Państwowych.
Prezydent RP Lech Kaczyński, 25 maja 2009 r.
25 maja 2009 r. na zaproszenie Burmistrza Olecka Wacława Olszewskiego na rynku gościł Prezydent RP Lech Kaczyński.
W latach przeprowadzono gruntowny remont ratusza na rynku, wymieniając podłogi, instalacje oraz remontując dach i elewację zewnętrzną.
Z okazji 450-lecia założenia miasta, 23-25 lipca 2010 r., część rynku została odnowiona. Wykonano nową kamienną nawierzchnię, oświetlenie, kanalizację deszczową, toalety oraz fontannę. Oficjalnego otwarcia obchodów dokonał 23 lipca 2010 r. Prezydent elekt Bronisław Komorowski.
Prezydent elekt Bronisław Komorowski na rynku w 2010 r.
W 2010 r. umieszczono dwie tablice pamiątkowe, z okazji goszczenia w tym miejscu Prezydenta RP Lecha Kaczyńskiego oraz Bronisława Komorowskiego.
Od 20 lipca 2018 r. we wschodniej części rynku znajduje się pomnik z brązu „Ławeczka Janusza Panasewicza”. Ławeczka Janusza Panasewicza to nie tylko forma uhonorowania artysty i olecczanina, ale również ciekawa atrakcja na mapie turystycznej miasta. Każdy mieszkaniec i turysta może dosiąść się do odlanego z brązu wizerunku artysty, wokalisty rockowego, członka zespołu "Lady Pank", autora tekstów, olecczanina. Twórcą projektu ławeczki był artysta rzeźbiarz Michał Selerowski.
.jpg)
Janusz Panasewicz na ławeczce, 20 lipca 2018 r.
27 kwietnia 2018 r. Rada Miejska w Olecku podjęła uchwałę w sprawie wzniesienia pomnika Niepodleglości. Prace przy wykopie i zagospodarowaniu terenu rozpoczęto 20 września 2018 r. Postument i prace budowlane wykonała firma z Wieliczek "Topolski Ryszard Zakład Kamieniarsko-Betoniarski". Projekt pomnika i rzeźbę popiersia Marszałka Józefa Piłsudskiego wykonał Michał Selerowski, a odlew wykonała firma „Brązart” Barbary i Juliusza Kwiecińskich z Pleszewa.
Pomnik Niepodległości z popiersiem Marszałka Józefa Piłsudskiego.
Pomnik został odsłonięty, 11 listopada 2018 r., w czasie obchodów narodowego święta i 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości.
11 sierpnia 2023 r., na oleckim rynku odbyła się uroczysta przysięga wojskowa 100 elewów z 1. Mazurskiej Brygady Artylerii im. generała Józefa Bema.
W kwietniu 2015 r. na zlecenie Urzędu Miejskiego w Olecku geodeta wykonał nowe pomiary rynku. Skrajne punkty określono w miejscach, gdzie znajdują się rogi ulic wychodzących z rynku. Rozmiary boków rynku przedstawiały się następująco: 225 x 232 x 340 x 254 metrów. Po przeliczeniu powierzchnia wynosi: 6,4288 ha.
W wielu źródłach przedwojennych pisano "największy rynek w Niemczech".
A czy w Polsce i w Europie jest większy rynek miejski od naszego? Rynek w Krakowie (uważany za jeden z największych w Europie) ma wymiary kwadratu 200 x 200 metrów - 4,0 ha, rynek we Wrocławiu ma 3,8 ha, czyli są mniejsze od rynku w Olecku.
Fotografia z 2005 r. J. Kunicki. Fotografia z 1938 r. z książki Grenz R., Der Kreis Treuburg. Ein ostpreussische Heimatbuch, Lübeck 1971.
Audycja na antenie Radia Olsztyn "Olecko z największym rynkiem?"
Literatura:
- Białuński G., Kolonizacja Wielkiej Puszczy (do 1568 r. ) – starostwa piskie, ełckie, straduńskie, zelkowskie i węgoborskie (węgorzewskie). Olsztyn, OBN, 2002.
- Demby R., Olecko Czasy, ludzie, zdarzenia. Wydawca: Urząd Miejski w Olecku 2000.
- Dzieje Olecka , red. S. Achremczyk, Olecko 2010
- Grenz R., Der Kreis Treuburg. Ein ostpreussische Heimatbuch, Lübeck 1971.
- Grigat Ch., Die Geschichte des Kreises Treuburg, 1938
- Hartknoch, Ch., Alt- und Neues Preussen : oder Preussischer Historien... Leipzig; Frankfurt am Main. 1684.
- Kozłowska E., Olecko . Pracownia Wydawnicza ELSET. 2019.
- Kunicki J., Zapomniana Wielka Wojna . Ziemia Olecka. Pracownia Wydawnicza ELSET. Olecko 2021.
- Olecko. Z dziejów miasta i powiatu, pod red. A. Wakara, Olsztyn 1974.
- Ptaszyńska E., Olecko historia w stu ilustracjach. Muzeum Historyczne w Ełku 2017.
- Treuburger Heimatbrief, Kreisgemeinschaft Treuburg e.V. Nr. 2 1981.
- Treuburg. Ein Grenzkreis in Ostpreußen Red. Klaus Krech. Kommisions-Verlag G. Rautenberg, 1990.
- Weber, R., Masuren: Geschichte- Land und Leute, Verlag: Gerhard Rautenberg, Leer, 1983
- https://en.wikipedia.org/wiki/List_of_city_squares_by_size
Józef Kunicki
